Minister Finansów wyjaśnił kwestię zwolnienia z VAT usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania (interpretacja z dnia 15 czerwca 2012 r. PT4/033/2-3/9/EFU/2012/PT-298).
Od dnia 1 stycznia 2011 r. zwolnieniem z podatku objęte są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT, finansowane w całości ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawa towarów ściśle z tymi usługami związane.
Jednocześnie przepisem §13 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 73, poz. 392 ze zm.) zwolniono z podatku VAT usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.
Jeśli podatnik uzyska dofinansowanie ze środków publicznych, którego nie będzie mógł powiązać zgodnie z ww. zasadami z konkretną usługą szkoleniową (gdyż nie będzie ona stanowić dopłaty wpływającej bezpośrednio na jej cenę), a oprócz tego z tytułu świadczenia tej usługi otrzyma wynagrodzenie od usługobiorcy (np. kwoty wkładu własnego od pracodawcy kierującego swoich pracowników na szkolenie), usługa ta nie będzie korzystać ze zwolnienia z VAT.
sobota, 30 czerwca 2012
piątek, 29 czerwca 2012
PREMIA DLA KONTRAHENTA JAK RABAT
Wypłata kontrahentowi premii pieniężnej z tytułu osiągnięcia określonej wielkości sprzedaży lub terminowości regulowania należności stanowi rabat w rozumieniu art. 29 ust. 4 ustawy o VAT, zmniejszający podstawę opodatkowania. Sąd wskazał też, że nie ma w ustawie o VAT przepisu, na podstawie którego można byłoby karać za brak korekty faktury po udzieleniu premii.
Zagadnienie to przez wiele lat budziło poważne wątpliwości, zarówno sądy jak i organy podatkowe prezentowały wszystkie możliwe rozwiązania w swoich rozstrzygnięciach. Ministerstwo Finansów dwukrotnie zmieniało stanowisko w tej sprawie, najpierw uznając, że premia pieniężna jest wynagrodzeniem za usługę i należy ją udokumentować fakturą VAT.
W końcu przyjęto rozsądną kwalifikację tego zdarzenia uznając, że ani w polskich, ani w unijnych przepisach nie ma definicji rabatu.
Rabat w swoim znaczeniu gospodarczym nie różni się niczym od premii pieniężnej, skoro jego celem jest zmotywowanie kontrahenta do dalszego robienia interesów z podatnikiem udzielającym premii. Ponadto premia nie jest niczym innym, jak zwrotem części wcześniej zapłaconego wynagrodzenia i bezspornie da się powiązać z dokonanymi dostawami towarów.
Zatem jeśli podatnik zechce nagrodzić kontrahenta premią pieniężną za określony wolumen zakupów lub terminowe regulowanie zapłaty za nabyty towar będzie musiał w ewidencji księgowej powiązać określone dostawy z przyznanymi premiami pieniężnymi.
Premie i rabaty z tytułu osiągnięcia określonej wielkości sprzedaży lub terminowości regulowania należności będą musiały być bowiem dokumentowane odpowiednimi korektami.
Tak uznał Naczelny Sąd Administracyjne w składzie siedmiu sędziów w dniu 25 czerwca 2012 r. w uchwale (I FPS 2/12), w której odniósł się do sposobu rozliczania na gruncie VAT premii pieniężnych z tytułu osiągnięcia określonej wielkości sprzedaży lub terminowości regulowania należności.
Zagadnienie to przez wiele lat budziło poważne wątpliwości, zarówno sądy jak i organy podatkowe prezentowały wszystkie możliwe rozwiązania w swoich rozstrzygnięciach. Ministerstwo Finansów dwukrotnie zmieniało stanowisko w tej sprawie, najpierw uznając, że premia pieniężna jest wynagrodzeniem za usługę i należy ją udokumentować fakturą VAT.
W końcu przyjęto rozsądną kwalifikację tego zdarzenia uznając, że ani w polskich, ani w unijnych przepisach nie ma definicji rabatu.
Rabat w swoim znaczeniu gospodarczym nie różni się niczym od premii pieniężnej, skoro jego celem jest zmotywowanie kontrahenta do dalszego robienia interesów z podatnikiem udzielającym premii. Ponadto premia nie jest niczym innym, jak zwrotem części wcześniej zapłaconego wynagrodzenia i bezspornie da się powiązać z dokonanymi dostawami towarów.
Zatem jeśli podatnik zechce nagrodzić kontrahenta premią pieniężną za określony wolumen zakupów lub terminowe regulowanie zapłaty za nabyty towar będzie musiał w ewidencji księgowej powiązać określone dostawy z przyznanymi premiami pieniężnymi.
Premie i rabaty z tytułu osiągnięcia określonej wielkości sprzedaży lub terminowości regulowania należności będą musiały być bowiem dokumentowane odpowiednimi korektami.
Tak uznał Naczelny Sąd Administracyjne w składzie siedmiu sędziów w dniu 25 czerwca 2012 r. w uchwale (I FPS 2/12), w której odniósł się do sposobu rozliczania na gruncie VAT premii pieniężnych z tytułu osiągnięcia określonej wielkości sprzedaży lub terminowości regulowania należności.
czwartek, 28 czerwca 2012
TEKST JEDNOLITY PRAWO DEWIZOWE
Jest tekst jednolity ustawy z dnia 27 lipca 201 r. Prawo dewizowe (Dz.U. 141, poz. 1178).
Tekst jednolity znajduje się w Dz.U. z 2012 poz. 826, jendak nie obejmuje art. 43 - 54 i art. 56.
Tekst jednolity znajduje się w Dz.U. z 2012 poz. 826, jendak nie obejmuje art. 43 - 54 i art. 56.
środa, 27 czerwca 2012
PEŁNOMOCNICTWO W POSTĘPOWANIU PODATKOWYM
Ministerstwo Gospodarki chce tak zmienić przepisy aby wynikało z nich jasno, że do załatwienia wszelkich spraw podatkowych wystarczy złożenie jednego ogólnego pełnomocnictwa. Byłoby to niezwykle wygodne dla podatników.
Niektóre organy podatkowe domagają się składania kilku pełnomocnictw od tego samego pełnomocnika, w toku postępowania podatkowego, nawet dla każdej czynności - pomimo, że zostało udzielone pełnomocnictwo ogólne.
Od każdego pełnomocnictwa płacimy 17 zł opłaty skarbowej do urzędu gminy czy miasta. Niby niewiele, a jednak. Może się wydawać, że gra niewarta świeczki.
Jednak czasem, niemający oparcia w przepisach, wymóg złożenia kolejnego pełnomocnictwa w postępowaniu odwoławczym, może skomplikować lub uniemożliwić postęp w rozstrzyganej sprawie, nie wspominając o kosztach.
Zgodnie z art. 136 Ordynacji podatkowej, strona może działać przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania. Pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie lub zgłoszone ustnie do protokołu.
Postępowanie podatkowe jest dwuinstancyjne (art. 127 Ordynacji podatkowej). Przepis ten wskazuje wyraźnie, że dla postępowania podatkowego przewidziane są dwie instancje. Oznacza to, iż strona postępowania niezadowolona z rozstrzygnięcia organu podatkowego pierwszej instancji może zwrócić się w odwołaniu do organu podatkowego drugiej instancji, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji, o rozpatrzenie swojej sprawy.
Niektóre organy podatkowe domagają się składania kilku pełnomocnictw od tego samego pełnomocnika, w toku postępowania podatkowego, nawet dla każdej czynności - pomimo, że zostało udzielone pełnomocnictwo ogólne.
Od każdego pełnomocnictwa płacimy 17 zł opłaty skarbowej do urzędu gminy czy miasta. Niby niewiele, a jednak. Może się wydawać, że gra niewarta świeczki.
Jednak czasem, niemający oparcia w przepisach, wymóg złożenia kolejnego pełnomocnictwa w postępowaniu odwoławczym, może skomplikować lub uniemożliwić postęp w rozstrzyganej sprawie, nie wspominając o kosztach.
Zgodnie z art. 136 Ordynacji podatkowej, strona może działać przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania. Pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie lub zgłoszone ustnie do protokołu.
Postępowanie podatkowe jest dwuinstancyjne (art. 127 Ordynacji podatkowej). Przepis ten wskazuje wyraźnie, że dla postępowania podatkowego przewidziane są dwie instancje. Oznacza to, iż strona postępowania niezadowolona z rozstrzygnięcia organu podatkowego pierwszej instancji może zwrócić się w odwołaniu do organu podatkowego drugiej instancji, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji, o rozpatrzenie swojej sprawy.
PRZYCHODY WSPÓLNIKÓW W SPÓŁCE
W celu określenia przychodów poszczególnych wspólników z udziału w spółce komandytowo-akcyjnej należy określić w pierwszej kolejności udział tych wspólników w tej spółce.
Proporcję bowiem, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustala się w stosunku do przysługującego wspólnikowi udziału w zyskach spółki komandytowo-akcyjnej (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 22 lutego 2012 r., I SA/Po 878/11).
Zatem dla celów podatkowych punktem wyjścia dla określenia przychodów z udziałów w spółce będzie treść umowy spółki, z której winny wynikać zasady udziału w zyskach i stratach, jakich stosowanie przyjęli dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej jej wspólnicy.
W celu określenia przychodów poszczególnych wspólników z udziału w spółce komandytowo-akcyjnej w zgodzie z treścią wskazanych przepisów należy określić w pierwszej kolejności udział tych wspólników w tej spółce. Proporcję bowiem, o której mowa w powołanym art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustala się w stosunku do przysługującego wspólnikowi udziału w zyskach spółki komandytowo-akcyjnej.
Zatem dla celów podatkowych punktem wyjścia dla określenia przychodów z udziałów w spółce będzie treść umowy spółki, z której winny wynikać zasady udziału w zyskach i stratach, jakich stosowanie przyjęli dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej jej wspólnicy.
W świetle powyższego należy uwzględnić fakt, że zmiany postanowień umowy spółki osobowej wymagają zasadniczo zgody wszystkich wspólników (art. 9 Kodeksu spółek handlowych), a zmiany w umowie spółki komandytowo-akcyjnej, np. dotyczące przystąpienia do spółki nowych wspólników, obowiązują od momentu wyrażenia przez wszystkich wspólników spółki zgody na dokonanie określonych zmian.
Proporcję bowiem, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustala się w stosunku do przysługującego wspólnikowi udziału w zyskach spółki komandytowo-akcyjnej (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 22 lutego 2012 r., I SA/Po 878/11).
Zatem dla celów podatkowych punktem wyjścia dla określenia przychodów z udziałów w spółce będzie treść umowy spółki, z której winny wynikać zasady udziału w zyskach i stratach, jakich stosowanie przyjęli dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej jej wspólnicy.
W celu określenia przychodów poszczególnych wspólników z udziału w spółce komandytowo-akcyjnej w zgodzie z treścią wskazanych przepisów należy określić w pierwszej kolejności udział tych wspólników w tej spółce. Proporcję bowiem, o której mowa w powołanym art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustala się w stosunku do przysługującego wspólnikowi udziału w zyskach spółki komandytowo-akcyjnej.
Zatem dla celów podatkowych punktem wyjścia dla określenia przychodów z udziałów w spółce będzie treść umowy spółki, z której winny wynikać zasady udziału w zyskach i stratach, jakich stosowanie przyjęli dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej jej wspólnicy.
W świetle powyższego należy uwzględnić fakt, że zmiany postanowień umowy spółki osobowej wymagają zasadniczo zgody wszystkich wspólników (art. 9 Kodeksu spółek handlowych), a zmiany w umowie spółki komandytowo-akcyjnej, np. dotyczące przystąpienia do spółki nowych wspólników, obowiązują od momentu wyrażenia przez wszystkich wspólników spółki zgody na dokonanie określonych zmian.
poniedziałek, 25 czerwca 2012
UBEZPIECZENIE OC, AC, NNW SAMOCHODÓW DEMONSTRACYJNYCH
Wydatki związane z ubezpieczeniem komunikacyjnym tzw. samochodów demonstracyjnych zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów. Potwierdza to Minister Finansów (interpretacja ogólna z dnia 12 czerwca 2012 r., DD2/033/31/PMN/12/260).
Samochody demonstracyjne do jazd próbnych w celu zaprezentowania potencjalnemu nabywcy ich walorów użytkowych, nabywane przez dealera do sprzedaży w stanie nieprzetworzonym, stanowią rzeczowy majątek przedsiębiorstwa. Przychód ze sprzedaży tych samochodów jest przychodem z działalności gospodarczej. Nie ma zatem przeszkód, aby do kosztów podatkowych zaliczać wydatki poniesione na ubezpieczenie tych samochodów, zarówno obowiązkowe, jak i dobrowolne.
Jednakże, Minister Finansów wskazuje, że wydatki związane z ubezpieczeniem samochodów osobowych zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem treści przepisu art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Samochody demonstracyjne do jazd próbnych w celu zaprezentowania potencjalnemu nabywcy ich walorów użytkowych, nabywane przez dealera do sprzedaży w stanie nieprzetworzonym, stanowią rzeczowy majątek przedsiębiorstwa. Przychód ze sprzedaży tych samochodów jest przychodem z działalności gospodarczej. Nie ma zatem przeszkód, aby do kosztów podatkowych zaliczać wydatki poniesione na ubezpieczenie tych samochodów, zarówno obowiązkowe, jak i dobrowolne.
Jednakże, Minister Finansów wskazuje, że wydatki związane z ubezpieczeniem samochodów osobowych zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem treści przepisu art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
sobota, 23 czerwca 2012
UKRYTA DYWIDENDA W KOSZTACH WYNAGRODZEŃ
Wypłaty na rzecz wspólników spółki są często kontrolowane przez urząd kontroli skarbowej pod kątem ukrytej dywidendy. Wypłaty takie nie tylko zawyżają koszty uzyskania przychodów spółki, ale także stanowią działanie na szkodę spółki oraz naruszenie przepisów Kodeksu pracy.
Wypłaty z zysku w spółkach kapitałowych (podobnie dotyczy to spółdzielni), podlegają jednokrotnie opodatkowaniu, jeśli przyjmą postać tzw. ukrytej dywidendy.
Taka wypłata może nastąpić również w formie ukrytej dywidendy, która podlegać będzie tylko jednokrotnemu opodatkowaniu. Przez ukrytą dywidendę rozumie się zmniejszenie majątku spółki kapitałowej lub uniemożliwienie jego zwiększenia, na podstawie umowy spółki, oddziałujące na wysokość jej dochodu i niepozostające w żadnym związku z otwarcie dokonanym podziałem zysku.
Polski ustawodawca nie posługuje się tym pojęciem, nie sformułował jego definicji, ale wskazuje przypadki mogące mieć taki charakter i aby im zapobiec w art. 16 ust. 1 pkt 38 i 38a ustawy o podatku od osób prawnych, wyklucza możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów:
- wydatków związanych z dokonywaniem jednostronnych świadczeń na rzecz udziałowców (akcjonariuszy) lub członków spółdzielni niebędących pracownikami w rozumieniu odrębnych przepisów, z tym że wydatki ponoszone na rzecz członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i innych spółdzielni zajmujących się produkcją rolną są kosztem uzyskania przychodów w części dotyczącej działalności objętej obowiązkiem podatkowym w zakresie podatku dochodowego;
- wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji;
Tak więc, ukryta dywidenda występuje najczęściej w postaci wszelkiego rodzaju świadczeń, które mogą otrzymać wszyscy lub niektórzy wspólnicy spółki, np. wypłat niewspółmiernie wysokiego wynagrodzenia za nadgodziny lub udzielenia pożyczek na warunkach odbiegających od rynkowych.
Wypłaty z zysku w spółkach kapitałowych (podobnie dotyczy to spółdzielni), podlegają jednokrotnie opodatkowaniu, jeśli przyjmą postać tzw. ukrytej dywidendy.
Taka wypłata może nastąpić również w formie ukrytej dywidendy, która podlegać będzie tylko jednokrotnemu opodatkowaniu. Przez ukrytą dywidendę rozumie się zmniejszenie majątku spółki kapitałowej lub uniemożliwienie jego zwiększenia, na podstawie umowy spółki, oddziałujące na wysokość jej dochodu i niepozostające w żadnym związku z otwarcie dokonanym podziałem zysku.
Polski ustawodawca nie posługuje się tym pojęciem, nie sformułował jego definicji, ale wskazuje przypadki mogące mieć taki charakter i aby im zapobiec w art. 16 ust. 1 pkt 38 i 38a ustawy o podatku od osób prawnych, wyklucza możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów:
- wydatków związanych z dokonywaniem jednostronnych świadczeń na rzecz udziałowców (akcjonariuszy) lub członków spółdzielni niebędących pracownikami w rozumieniu odrębnych przepisów, z tym że wydatki ponoszone na rzecz członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i innych spółdzielni zajmujących się produkcją rolną są kosztem uzyskania przychodów w części dotyczącej działalności objętej obowiązkiem podatkowym w zakresie podatku dochodowego;
- wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji;
Tak więc, ukryta dywidenda występuje najczęściej w postaci wszelkiego rodzaju świadczeń, które mogą otrzymać wszyscy lub niektórzy wspólnicy spółki, np. wypłat niewspółmiernie wysokiego wynagrodzenia za nadgodziny lub udzielenia pożyczek na warunkach odbiegających od rynkowych.
czwartek, 21 czerwca 2012
PALIWO DO SAMOCHODU DEMONSTRACYJNEGO
Podatnikowi prowadzącemu działalność, której przedmiotem jest odprzedaż samochodów, nie przysługuje prawo do odliczania w pełnej wysokości podatku naliczonego przy nabyciu każdego samochodu i pojazdu samochodowego, jak również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu paliw służących do napędu wszystkich samochodów wykorzystywanych przez niego do opodatkowanej działalności gospodarczej.
Tak uważa Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi (interpretacja indywidualna z dnia 18 maja 2012 r., IPTPP4/443-121/12-5/BM).
Zdaniem organu podatkowego, nie ma znaczenia, że podatnik prowadzi działalność w przedmiocie handlu samochodami. Istotne jest to, iż przepis stanowi o nabywanym przez podatnika samochodzie.
Zatem ustawodawca koncentruje się na przedmiocie, a nie podmiocie. Przepis art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej, nie może mieć więc zastosowania do sytuacji, gdy nabywane samochody i pojazdy są wykorzystywane do celów innych niż odprzedaż.
Jeżeli konkretne samochody i pojazdy samochodowe zostały nabyte do wykorzystania ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, np. w charakterze samochodów testowych/demonstracyjnych, to z tytułu ich nabycia podatnikowi nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku.
Tak uważa Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi (interpretacja indywidualna z dnia 18 maja 2012 r., IPTPP4/443-121/12-5/BM).
Zdaniem organu podatkowego, nie ma znaczenia, że podatnik prowadzi działalność w przedmiocie handlu samochodami. Istotne jest to, iż przepis stanowi o nabywanym przez podatnika samochodzie.
Zatem ustawodawca koncentruje się na przedmiocie, a nie podmiocie. Przepis art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej, nie może mieć więc zastosowania do sytuacji, gdy nabywane samochody i pojazdy są wykorzystywane do celów innych niż odprzedaż.
Jeżeli konkretne samochody i pojazdy samochodowe zostały nabyte do wykorzystania ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, np. w charakterze samochodów testowych/demonstracyjnych, to z tytułu ich nabycia podatnikowi nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku.
wtorek, 19 czerwca 2012
DOTACJA, SUBWENCJA, DOPŁATA
W sytuacji gdy podatnik, w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, otrzymuje dofinansowanie (dotację, subwencję, czy też inną dopłatę o podobnym charakterze), wpływające bezpośrednio na cenę towaru lub usługi, "uzupełnia" ono podstawę opodatkowania z tytułu danej dostawy lub świadczenia.
Natomiast dotacje czy subwencje (np. dotacja ze środków unijnych) niemające bezpośredniego wpływu na cenę czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, nie stanowią obrotu w rozumieniu przepisu art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), czyli nie zwiększają podstawy opodatkowania podatkiem VAT.
Dla określenia zatem, czy dane dotacje, subwencje lub też inne dopłaty o podobnym charakterze, składają się czy też nie składają się na obrót (wchodzą czy nie wchodzą do podstawy opodatkowania) istotne są szczegółowe warunki ich przyznawania.
Od dnia 1 stycznia 2011 r., zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 226, poz. 1476), zwolnieniem od podatku objęte są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego finansowane w całości ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawa towarów ściśle z tymi usługami związane.
Natomiast dotacje czy subwencje (np. dotacja ze środków unijnych) niemające bezpośredniego wpływu na cenę czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, nie stanowią obrotu w rozumieniu przepisu art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), czyli nie zwiększają podstawy opodatkowania podatkiem VAT.
Dla określenia zatem, czy dane dotacje, subwencje lub też inne dopłaty o podobnym charakterze, składają się czy też nie składają się na obrót (wchodzą czy nie wchodzą do podstawy opodatkowania) istotne są szczegółowe warunki ich przyznawania.
Od dnia 1 stycznia 2011 r., zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 226, poz. 1476), zwolnieniem od podatku objęte są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego finansowane w całości ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawa towarów ściśle z tymi usługami związane.
niedziela, 17 czerwca 2012
VAT W IMPORCIE. DŁUŻSZY TERMIN DO ROZLICZENIA
Wydłużenie terminu dla rozliczania VAT od importu planuje Ministerstwo Gospodarki. Projekt ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce z takimi zmianami znajduje się w konsultacjach międzyresortowych.
Obecnie termin płatności podatku VAT z tytułu importu jest bardzo restrykcyjny i wynosi tylko 10 dni od dnia powiadomienia zobowiązanego przez organ celny o wysokości należności podatkowych i celnych (art. 33 ust. 4 ustawy o VAT).
Nowe przepisy mają wejść w życie od dnia 1 stycznia 2013 r.
Obecnie termin płatności podatku VAT z tytułu importu jest bardzo restrykcyjny i wynosi tylko 10 dni od dnia powiadomienia zobowiązanego przez organ celny o wysokości należności podatkowych i celnych (art. 33 ust. 4 ustawy o VAT).
Nowe przepisy mają wejść w życie od dnia 1 stycznia 2013 r.
piątek, 15 czerwca 2012
PRACOWNIK CZŁONKIEM ZARZĄDU
Pracownik może zostać powołany uchwałą wspólników do pełnienia funkcji członka zarządu.
Czy wypłata wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu na podstawie powołania w takim wypadku, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz czy z tytułu udziału w posiedzeniach zarządu powinny być odprowadzane składki na ubezpieczenia społeczne?
Ubezpieczeniom społecznym oraz ubezpieczeniu zdrowotnemu podlega obowiązkowo osoba, która posiada tytuł do ubezpieczeń, a wśród wymienionych tytułów nie ma członkostwa w zarządach osób prawnych (ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych tekst jedn.: Dz.U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 ze zm).
Członek zarządu jest powoływany i odwoływany uchwałą wspólników, nie jest to zatem powołanie wynikające z art. 68 Kodeksu pracy, a zatem nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami.
Nie ma znaczenia fakt dodatkowego świadczenia przez ww. osoby usług na podstawie umowy zlecenia. Członkowie zarządu podlegają ubezpieczeniom z tytułu wykonywanej umowy zlecenia, natomiast powołanie nie stanowi tytułu do ubezpieczeń i w związku z tym, nie następuje zbieg tytułów do ubezpieczeń.
Czy wypłata wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu na podstawie powołania w takim wypadku, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz czy z tytułu udziału w posiedzeniach zarządu powinny być odprowadzane składki na ubezpieczenia społeczne?
Ubezpieczeniom społecznym oraz ubezpieczeniu zdrowotnemu podlega obowiązkowo osoba, która posiada tytuł do ubezpieczeń, a wśród wymienionych tytułów nie ma członkostwa w zarządach osób prawnych (ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych tekst jedn.: Dz.U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 ze zm).
Członek zarządu jest powoływany i odwoływany uchwałą wspólników, nie jest to zatem powołanie wynikające z art. 68 Kodeksu pracy, a zatem nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami.
Nie ma znaczenia fakt dodatkowego świadczenia przez ww. osoby usług na podstawie umowy zlecenia. Członkowie zarządu podlegają ubezpieczeniom z tytułu wykonywanej umowy zlecenia, natomiast powołanie nie stanowi tytułu do ubezpieczeń i w związku z tym, nie następuje zbieg tytułów do ubezpieczeń.
środa, 13 czerwca 2012
ŻONA WSPÓLNIKA. SKŁADKI ZUS
Czy żona wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zatrudniona w tejże spółce na podstawie umowy o pracę podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracownik.
Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, w myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 ze zm.), podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polski są pracownikami; za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy.
Zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy - jeżeli pracownik spełnia kryteria określone dla osób współpracujących, dla celów ubezpieczeń społecznych jest traktowany jako osoba współpracująca.
Natomiast stosownie do ustępu 11 powyższego artykułu, za osobę współpracującą z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność, uważa się małżonka, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione, rodziców, macochę i ojczyma oraz osoby przysposabiające, jeżeli pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym i współpracują przy prowadzeniu tej działalności.
Potwierdzeniem powyższego jest treść art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zgodnie z którymi pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, natomiast pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.
Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, w myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 ze zm.), podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polski są pracownikami; za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy.
Zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy - jeżeli pracownik spełnia kryteria określone dla osób współpracujących, dla celów ubezpieczeń społecznych jest traktowany jako osoba współpracująca.
Natomiast stosownie do ustępu 11 powyższego artykułu, za osobę współpracującą z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność, uważa się małżonka, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione, rodziców, macochę i ojczyma oraz osoby przysposabiające, jeżeli pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym i współpracują przy prowadzeniu tej działalności.
Potwierdzeniem powyższego jest treść art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zgodnie z którymi pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, natomiast pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.
poniedziałek, 11 czerwca 2012
ZUS WSPÓLNIKA SPÓŁKI KOMANDYTOWO-AKCYJNEJ
Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym regulują przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 ze zm.).
Katalog osób podlegających obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym określono w art. 6 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.
Dla rozstrzygnięcia obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym konieczne jest ustalenie czy dana osoba posiada jeden z tytułów ubezpieczenia określonych tym przepisem. Stosownie do art. 8 ust. 6 pkt 4 ww. ustawy, za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się, m.in. wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej i akcyjnej.
Zgodnie z art. 125 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r. nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), spółka komandytowo-akcyjna jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik (komplementarusz) odpowiada bez ograniczenia, a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem.
Ponadto, w sprawach dotyczących spółki komandytowo-akcyjnej w zakresie: stosunku prawnego komplementariuszy, zarówno między sobą, wobec wszystkich akcjonariuszy, jak i wobec osób trzecich, a także do wkładów tychże wspólników do spółki, z wyłączeniem wkładów na kapitał zakładowy - mają zastosowanie odpowiednio przepisy dotyczące spółki jawnej, a w pozostałych sprawach - odpowiednio przepisy dotyczące spółki akcyjnej, a w szczególności przepisy dotyczące kapitału zakładowego, wkładów akcjonariuszy, akcji, rady nadzorczej i walnego zgromadzenia.
Katalog osób podlegających obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym określono w art. 6 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.
Dla rozstrzygnięcia obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym konieczne jest ustalenie czy dana osoba posiada jeden z tytułów ubezpieczenia określonych tym przepisem. Stosownie do art. 8 ust. 6 pkt 4 ww. ustawy, za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się, m.in. wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej i akcyjnej.
Zgodnie z art. 125 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r. nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), spółka komandytowo-akcyjna jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik (komplementarusz) odpowiada bez ograniczenia, a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem.
Ponadto, w sprawach dotyczących spółki komandytowo-akcyjnej w zakresie: stosunku prawnego komplementariuszy, zarówno między sobą, wobec wszystkich akcjonariuszy, jak i wobec osób trzecich, a także do wkładów tychże wspólników do spółki, z wyłączeniem wkładów na kapitał zakładowy - mają zastosowanie odpowiednio przepisy dotyczące spółki jawnej, a w pozostałych sprawach - odpowiednio przepisy dotyczące spółki akcyjnej, a w szczególności przepisy dotyczące kapitału zakładowego, wkładów akcjonariuszy, akcji, rady nadzorczej i walnego zgromadzenia.
sobota, 9 czerwca 2012
ZAWIADOMIENIE O NABYCIU SPADKU
Upływ terminu w ramach którego należy zawiadomić organ podatkowy o otrzymanym spadku powoduje utratę prawa do zwolnienia od podatku. Skutków tych nie można anulować poprzez przywrócenie terminu, bez względu na przyczynę jego uchybienia, zawinioną bądź niezawinioną.
Dokonanie stosownego zgłoszenia zarówno po terminie wskazanym w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, jak i przed nim, jest nieskuteczne i w związku z tym nie prowadzi do zwolnienia od opodatkowania. Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 16 marca 2012 r. (I SA/Łd 56/12).
Podatnik na podstawie ustawy nabył spadek po swoim ojcu. Nabycie to podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j.: Dz.U. z 2009 r. nr 93, poz. 768 z z.).
Na podstawie art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4 (...).
W przypadku niespełnienia ww. warunków, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej.
Minister Finansów określił, w drodze rozporządzenia, wzór zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych i zakres danych w nim zawartych, w tym w szczególności:
- dane identyfikujące podatników obowiązanych do złożenia zgłoszenia oraz dane stanowiące podstawę zaliczenia do I grupy podatkowej,
dane identyfikujące oraz ostatni adres spadkodawcy, darczyńcy lub innej osoby, od której lub po której została nabyta własność rzeczy lub prawa majątkowe,
- dane dotyczące nabytych rzeczy lub praw majątkowych, ich rodzaj, miejsce położenia rzeczy lub wykonywania praw majątkowych, wraz z ich wartością rynkową oraz wielkość nabytego udziału
- uwzględniając konieczność potwierdzenia nabycia w celu skorzystania ze zwolnienia.
Organy podatkowe zasadnie zatem uznały, że dla skorzystania ze zwolnienia w podatku od spadków istotne znaczenie ma wyłącznie dokonanie prawidłowego zgłoszenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku. Zgłoszenie to powinno być dokonane na formularzu SD-Z2.
Ponieważ skarżący podatnik nadał zgłoszenie w placówce pocztowej w dniu 6 października 2009 r., organy prawidłowo przyjęły, że nie dotrzymał on terminu określonego w art. 4a ww. ustawy, co spowodowało utratę prawa do zwolnienia. Konsekwencją powyższego było opodatkowanie nabycia majątku według zasad określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ww. ustawy).
Dokonanie stosownego zgłoszenia zarówno po terminie wskazanym w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, jak i przed nim, jest nieskuteczne i w związku z tym nie prowadzi do zwolnienia od opodatkowania. Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 16 marca 2012 r. (I SA/Łd 56/12).
Podatnik na podstawie ustawy nabył spadek po swoim ojcu. Nabycie to podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j.: Dz.U. z 2009 r. nr 93, poz. 768 z z.).
Na podstawie art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4 (...).
W przypadku niespełnienia ww. warunków, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej.
Minister Finansów określił, w drodze rozporządzenia, wzór zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych i zakres danych w nim zawartych, w tym w szczególności:
- dane identyfikujące podatników obowiązanych do złożenia zgłoszenia oraz dane stanowiące podstawę zaliczenia do I grupy podatkowej,
dane identyfikujące oraz ostatni adres spadkodawcy, darczyńcy lub innej osoby, od której lub po której została nabyta własność rzeczy lub prawa majątkowe,
- dane dotyczące nabytych rzeczy lub praw majątkowych, ich rodzaj, miejsce położenia rzeczy lub wykonywania praw majątkowych, wraz z ich wartością rynkową oraz wielkość nabytego udziału
- uwzględniając konieczność potwierdzenia nabycia w celu skorzystania ze zwolnienia.
Organy podatkowe zasadnie zatem uznały, że dla skorzystania ze zwolnienia w podatku od spadków istotne znaczenie ma wyłącznie dokonanie prawidłowego zgłoszenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku. Zgłoszenie to powinno być dokonane na formularzu SD-Z2.
Ponieważ skarżący podatnik nadał zgłoszenie w placówce pocztowej w dniu 6 października 2009 r., organy prawidłowo przyjęły, że nie dotrzymał on terminu określonego w art. 4a ww. ustawy, co spowodowało utratę prawa do zwolnienia. Konsekwencją powyższego było opodatkowanie nabycia majątku według zasad określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ww. ustawy).
czwartek, 7 czerwca 2012
OPŁATY ZA CZYNNOŚCI ORGANÓW CELNYCH
Niektóre czynności wykonywane przez urzędy celne nie powinny podlegać opłatom, jeśli są wykonywane w godzinach pracy tych organów. Dotyczy to w szczególności poboru przez organ celny opłat z tytułu przeprowadzonych badań lub analiz towarów za świadczone usługi oraz za czynności badania i analizy towaru przeprowadzane przez organy celne w ramach wykonywania kontroli celnej w odniesieniu do towarów pozostających pod dozorem celnym.
To się zmieni. Jest projekt nowelizacji, który dostosuje polskie przepisy do zasad unijnych.
Zgodnie z przepisami unijnymi, organy celne nie mogą pobierać opłat z tytułu przeprowadzania kontroli celnych lub innych form stosowania przepisów prawa celnego, jeżeli odbywa się to w godzinach pracy właściwych urzędów celnych. Wyjątki od tej zasady mogą dotyczyć przypadków świadczenia określonych usług (art. 30 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) (Dz. Urz. UE L 145 z 04.06.2008 r. str. 1). Przepis ten na podstawie art. 188 ust. 3 ww. rozporządzenia stosuje się od dnia 1 stycznia 2011 r. Art. 30 rozporządzenia nr 450/2008, zatytułowany "Opłaty i koszty").
Natomiast w art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Prawo celne (Dz.U. nr 68, poz. 622 z późń. zm.), przewidziany jest pobór przez organ celny opłat z tytułu przeprowadzonych badań lub analiz towarów za świadczone usługi (art. 92 ust. 1 pkt 1 i 2), jak również za czynności badania i analizy towaru przeprowadzane przez organy celne w ramach wykonywania kontroli celnej w odniesieniu do towarów pozostających pod dozorem celnym (art. 92 ust. 1 pkt 3 i 4), które to czynności w świetle ww. przepisu zmodernizowanego kodeksu celnego powinny być wykonywane w godzinach pracy urzędu celnego bezpłatnie.
To się zmieni. Jest projekt nowelizacji, który dostosuje polskie przepisy do zasad unijnych.
Zgodnie z przepisami unijnymi, organy celne nie mogą pobierać opłat z tytułu przeprowadzania kontroli celnych lub innych form stosowania przepisów prawa celnego, jeżeli odbywa się to w godzinach pracy właściwych urzędów celnych. Wyjątki od tej zasady mogą dotyczyć przypadków świadczenia określonych usług (art. 30 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) (Dz. Urz. UE L 145 z 04.06.2008 r. str. 1). Przepis ten na podstawie art. 188 ust. 3 ww. rozporządzenia stosuje się od dnia 1 stycznia 2011 r. Art. 30 rozporządzenia nr 450/2008, zatytułowany "Opłaty i koszty").
Natomiast w art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Prawo celne (Dz.U. nr 68, poz. 622 z późń. zm.), przewidziany jest pobór przez organ celny opłat z tytułu przeprowadzonych badań lub analiz towarów za świadczone usługi (art. 92 ust. 1 pkt 1 i 2), jak również za czynności badania i analizy towaru przeprowadzane przez organy celne w ramach wykonywania kontroli celnej w odniesieniu do towarów pozostających pod dozorem celnym (art. 92 ust. 1 pkt 3 i 4), które to czynności w świetle ww. przepisu zmodernizowanego kodeksu celnego powinny być wykonywane w godzinach pracy urzędu celnego bezpłatnie.
wtorek, 5 czerwca 2012
NADPŁATA W OPŁACIE TARGOWEJ
Podatnikowi, który dokonał nadpłaty podatku niepodlegającego systemowi deklarowania, np. w opłacie targowej, także przysługuje żądanie naliczenia oprocentowania. Takie stanowisko zajął w wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy z dnia 23 maja 2012 r. (I SA/Bd 269/12).
Podatniczka wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty w opłacie targowej za prawie 3 lata wskazując, że prowadzi działalność w wynajętym pawilonie i z tego tytułu uiszczała opłatę targową, do czego nie była zobowiązana.
Organ podatkowy odmówił stwierdzenia nadpłaty w opłacie targowej. Rozpatrując złożone odwołanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.
Brak jest podstaw do różnicowania sytuacji podatników składających deklaracje w zakresie płaconych podatków i podatników nieskładających takich deklaracji ze względu na naliczanie oprocentowania w przypadku "podatków deklarowanych" i jego nienaliczanie w przypadku "podatków niedeklarowanych".
Zróżnicowanie podatników w zakresie oprocentowania nadpłaty ze względu na system deklarowania należności publicznoprawnych, stanowi, w ocenie Sądu, naruszenie zasad konstytucyjnych: demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), zasady ochrony własności (art. 21 Konstytucji), oraz zasady równości podatników wobec prawa (art. 32 Konstytucji).
W przekonaniu Sądu organ odwoławczy zasadnie uznał, że strona przyczyniła się do opóźnienia w zwrocie nadpłaty, gdyż wniosek o stwierdzenie nadpłaty z 9 listopada 2007 r. sprecyzowała dopiero 2 lipca 2008 r. wskazując element istotny wniosku – okres, za który żąda nadpłaty w opłacie targowej.
Strona od samego początku, była wzywana przez organ I instancji do przedstawienia dowodów uiszczenia opłat targowej. Tym samym odmowę zwrotu oprocentowania nadpłaty Sąd uznał za uzasadnioną.
Podatniczka wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty w opłacie targowej za prawie 3 lata wskazując, że prowadzi działalność w wynajętym pawilonie i z tego tytułu uiszczała opłatę targową, do czego nie była zobowiązana.
Organ podatkowy odmówił stwierdzenia nadpłaty w opłacie targowej. Rozpatrując złożone odwołanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.
Brak jest podstaw do różnicowania sytuacji podatników składających deklaracje w zakresie płaconych podatków i podatników nieskładających takich deklaracji ze względu na naliczanie oprocentowania w przypadku "podatków deklarowanych" i jego nienaliczanie w przypadku "podatków niedeklarowanych".
Zróżnicowanie podatników w zakresie oprocentowania nadpłaty ze względu na system deklarowania należności publicznoprawnych, stanowi, w ocenie Sądu, naruszenie zasad konstytucyjnych: demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), zasady ochrony własności (art. 21 Konstytucji), oraz zasady równości podatników wobec prawa (art. 32 Konstytucji).
W przekonaniu Sądu organ odwoławczy zasadnie uznał, że strona przyczyniła się do opóźnienia w zwrocie nadpłaty, gdyż wniosek o stwierdzenie nadpłaty z 9 listopada 2007 r. sprecyzowała dopiero 2 lipca 2008 r. wskazując element istotny wniosku – okres, za który żąda nadpłaty w opłacie targowej.
Strona od samego początku, była wzywana przez organ I instancji do przedstawienia dowodów uiszczenia opłat targowej. Tym samym odmowę zwrotu oprocentowania nadpłaty Sąd uznał za uzasadnioną.
niedziela, 3 czerwca 2012
ZASIŁEK DLA BEZROBOTNYCH OD 1 CZERWCA 2012
Z dniem 1 czerwca 2012 r. nastąpiła zmiana wysokości zasiłku dla bezrobotnych. Według ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zasiłki dla bezrobotnych podlegają z dniem 1 czerwca każdego roku waloryzacji o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w poprzednim roku.
Średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w 2011 r. w stosunku do 2010 r. wyniósł 104,3% (wzrost cen o 4,3%). Stąd zasiłki dla bezrobotnych przyznane po dniu 31 grudnia 2009 r., na podstawie powyższego wskaźnika, po waloryzacji od 1 czerwca 2012 r. wynoszą:
- 794,20 zł (761,40 zł x 104,3%) – w okresie pierwszych 3 miesięcy posiadania prawa do zasiłku;
- 623,60 zł (597,90 zł x 104,3%) – w okresie kolejnych miesięcy posiadania prawa do zasiłku.
Zasiłki dla bezrobotnych przyznane do 31 grudnia 2009 r., ustalony na podstawie powyższego wskaźnika, po waloryzacji od 1 czerwca 2012 r., wynoszą 637 zł (610,70 zł x 104,3%).
Średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w 2011 r. w stosunku do 2010 r. wyniósł 104,3% (wzrost cen o 4,3%). Stąd zasiłki dla bezrobotnych przyznane po dniu 31 grudnia 2009 r., na podstawie powyższego wskaźnika, po waloryzacji od 1 czerwca 2012 r. wynoszą:
- 794,20 zł (761,40 zł x 104,3%) – w okresie pierwszych 3 miesięcy posiadania prawa do zasiłku;
- 623,60 zł (597,90 zł x 104,3%) – w okresie kolejnych miesięcy posiadania prawa do zasiłku.
Zasiłki dla bezrobotnych przyznane do 31 grudnia 2009 r., ustalony na podstawie powyższego wskaźnika, po waloryzacji od 1 czerwca 2012 r., wynoszą 637 zł (610,70 zł x 104,3%).
piątek, 1 czerwca 2012
KARY DLA PŁATNIKÓW ZUS
W dniu 31 maja 2012 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 maja 2012 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. poz. 611). Dzięki tej zmianie za nieopłacenie lub opłacenie w nienależytej wysokości składek na osobę fizyczną będącą płatnikiem składek nie będzie można nałożyć jednocześnie opłaty dodatkowej oraz kary za wykroczenie lub kary za przestępstwo.
Osoba fizyczna będąca płatnikiem składek za nieopłacenie lub opłacenie w nienależytej wysokości składek ZUS mogła zostać, na mocy ww. przepisów, ukarana podwójnie z tytułu nieopłacania składek lub opłacania ich w zaniżonej wysokości:
- opłatą dodatkową oraz
- zgodnie z przepisami Kodeksu karnego.
Opłata dodatkowa, którą wymierza ZUS w przypadku nieopłacania składek lub opłacania ich w zaniżonej wysokości wynosi od 1% do 100% nieopłaconych składek i jest stosowana adekwatnie do nieprawidłowości stwierdzonych w zakresie obowiązku opłacania składek i okoliczności, które do nich doprowadziły. Sankcja za ten sam czyn według Kodeksu karnego jest nakładana na tego kto, wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, złośliwie lub uporczywie narusza prawa pracownika wynikające ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego. Karą jest grzywna, ograniczenie wolności albo pozbawienie wolności do lat 2.
Ustawa z dnia 10 maja 2012 r. wprowadziła w art. 24 ust. 1 ww. ustawy systemowej zastrzeżenie, z którego wynika, iż podleganie odpowiedzialności za przestępstwo lub wykroczenie stanowi negatywną przesłankę dla wymierzenia dodatkowej opłaty. Zatem płatnikowi będącemu osobą fizyczną skazanemu prawomocnym wyrokiem za nieopłacenie składek lub opłacenie ich w zaniżonej wysokości, ZUS nie może wymierzyć dodatkowej opłaty.
Osoba fizyczna będąca płatnikiem składek za nieopłacenie lub opłacenie w nienależytej wysokości składek ZUS mogła zostać, na mocy ww. przepisów, ukarana podwójnie z tytułu nieopłacania składek lub opłacania ich w zaniżonej wysokości:
- opłatą dodatkową oraz
- zgodnie z przepisami Kodeksu karnego.
Opłata dodatkowa, którą wymierza ZUS w przypadku nieopłacania składek lub opłacania ich w zaniżonej wysokości wynosi od 1% do 100% nieopłaconych składek i jest stosowana adekwatnie do nieprawidłowości stwierdzonych w zakresie obowiązku opłacania składek i okoliczności, które do nich doprowadziły. Sankcja za ten sam czyn według Kodeksu karnego jest nakładana na tego kto, wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, złośliwie lub uporczywie narusza prawa pracownika wynikające ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego. Karą jest grzywna, ograniczenie wolności albo pozbawienie wolności do lat 2.
Ustawa z dnia 10 maja 2012 r. wprowadziła w art. 24 ust. 1 ww. ustawy systemowej zastrzeżenie, z którego wynika, iż podleganie odpowiedzialności za przestępstwo lub wykroczenie stanowi negatywną przesłankę dla wymierzenia dodatkowej opłaty. Zatem płatnikowi będącemu osobą fizyczną skazanemu prawomocnym wyrokiem za nieopłacenie składek lub opłacenie ich w zaniżonej wysokości, ZUS nie może wymierzyć dodatkowej opłaty.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
