Odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
W zakresie tzw. ulgi rehabilitacyjnej przewidziano m.in. wydatki poniesione na odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (pkt 13):
a) osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a.
Jednocześnie odliczeniu podlegają wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.
Wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wymienionych w przepisach wydatków.
Jak wynika z przytoczonych przepisów, osoby niepełnosprawne zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa ponoszące wydatki na dojazd na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne własnym samochodem, jak i korzystające odpłatnie ze środków transportu, mają prawo do dokonania odliczenia tych wydatków w zeznaniu podatkowym.
Przy czym, w przypadku wydatków poniesionych na odpłatne przejazdy na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, podatnik dokonuje odliczenia na podstawie dokumentów stwierdzających poniesienie wydatków (np. rachunek, faktura, bilety przewoźników transportu publicznego).
Natomiast z tytułu używania w powyższym celu własnego samochodu podatnik ma możliwość odliczenia wydatków, jednakże wysokość odliczenia jest limitowana kwotowo i nie może przekroczyć w roku podatkowym 2.280 zł. W tym przypadku podatnik nie ustala wysokości poniesionych wydatków na podstawie dokumentów, co jednak nie oznacza, że nie musi udowodnić, że wydatek taki poniósł.
Pamiętać należy, iż podstawą odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej nie jest samo posiadanie orzeczenia o niepełnosprawności (co często jest mylone zwłaszcza w przypadku wydatków ograniczonych limitem kwotowym, co do których ustawodawca odstąpił od ustalania ich wysokości na podstawie dokumentów), lecz poniesienie wydatku.
Dlatego też, mimo iż nie ma obowiązku, jak w przypadku korzystania z odpłatnego transportu, posiadania dokumentów co do wysokości poniesionych wydatków z tytułu używania własnego samochodu, to skierowanie od lekarza na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne bądź poświadczenie ich odbycia będą wystarczającym dowodem, że osoba niepełnosprawna tego rodzaju wydatki poniosła.
Przepisy pkt 13 w ust. 7a w art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają rodzaju środków transportu, z których może odpłatnie korzystać osoba niepełnosprawna w związku z dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne .
Więcej szczegółowych informacji na ten temat otrzymasz pisząc do mnie: porachunki.podatkowe@gmail.com
Walka z cyberzagrożeniami
2 dni temu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz